Στα Σύννεφα

...αφού βλέπεις τις λεπτομέρειες γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να τις χαρεί? Σ' αυτές θα βρεις ένα αλλιώτικο κομμάτι της ζωής σου, θα γνωρίσεις ένα άλλο κόσμο. Δες πέρα απ' αυτό που βλέπουν τα μάτια σου, άνοιξε την καρδιά σου, μην την κλείνεις με αδιάβροχο αλουμίνιο, έτσι ούτε εσύ ούτε οι άλλοι βλέπουν την καρδιά σου. Γι' αυτούς γίνεσαι άκαρδος. σκληρός, ένα κομμάτι ανθρώπινου κρέατος που περπάτα χωρίς να ζει, χωρίς να νιώθει και χωρίς να ελπίζει. Κι εσύ γίνεσαι το ζόμπι των παραμυθιών που κυνηγά με μανία να εκτελέσει μια εντολή ή ένα όνειρο βρέξει χιονίσει. Τα όνειρα από μόνα τους είναι πολύ όμορφα για να σε μετατρέψουν σε ζόμπι.
Κυνήγησε τα και μην αυτεγκλωβίζεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά για να βγεις από το φαύλο κύκλο που έχεις μπλεχτεί. Αναγνώρισε τον εαυτό σου και το πρόβλημα που σ' έριξε στη ρουφήχτρα κι όλα θα αλλάξουν...

Θέλω αλλά δεν θέλω: η αρχή της σχιζοφρένιας!

Νιώθω να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της νιότης μου δυο-δυο και να βλέπω τη ζωή μου να περνά σε mode fast-forward από μπροστά μου. Τα χέρια μου ρυτίδωσαν και η καρδιά μου μάτωσε από τον τοματοχυμό. Οι μαύροι κύκλοι στα πρησμένα μου μάτια...σημάδι εμφανές χιλιάδων καθαρισμένων κρεμμυδιών σε συνδυασμό με γοερό κλάμα. Τα αυτιά μου κουράστηκαν να σ' ακούν να λες " θέλεις να μείνουμε για πάντα παιδιά?"

......το πιο πάνω γράφτηκε σε μια κρίση πανικού μετά από 2 εβδομάδες ζωής...μακριά από γονείς, φίλους και λοιπά γνωστά πρόσωπα. Θέλω να μείνω παιδί...χωρίς να πάθω νευρικό κλονισμό!!!!!!!!!!!! αλλά όπως πάντα υπερβολική που είμαι πνίουμε σ'ενα ποτήρι νερό!!!

Υπτάμενες Αναλαμπές

Μακάρι να μπορούσα να δω πέρα από τη θάλασσα...ή έστω ν' αγγίξω με τις μύτες των ποδιών μου το βυθό της...


Να κάνω ένα μακροβούτι.... νιώσω τα παγωμένα νερά της να ξυπνούν το τεμπελιασμένο μου κορμί.
Και αφού θα έχω πάρει τη δύναμη του βυθού της... θα πάρω και φως απ' τον ήλιο και λίγο σύννεφο να γίνω παραμύθι.

Μα μένω μόνο απ' έξω...να αγναντεύω.... να κοιτάζω απ' το παράθυρο με μάτια γουρλωμένα την απέραντη ομορφιά της και με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν.....

Γιατί θα ήθελα να ήμουν γάτα.....νιιαααοουυυ...

Για να μπορώ να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια χωρίς να φοβάμαι και να το βάζω στα πόδια όταν με κοιτούν επίμονα .

Για να μπορώ να ζω κάθε μου στιγμή κουλουριασμένο στη ζεστασιά ή στο κρύο, στη θαλπωρή ενός φιλόξενου σπιτιού ή στα κρύα δρομάκια μιας γειτονιάς. Η ακόμα και στην αυλή κάποιου νηπιαγωγείου.

Έχοντας 7 ψυχές θα αντέχω 7 φορές πιο πολύ τα στραπάτσο-βήματα μου. Θ α έχω 7 φορές πιο πολύ αντοχή να πηδήξω από το μπαλκόνι του δωματίου μου και με σιγουριά για την ομαλή προσγείωση.

Η ζωή μου θα κυλά ναζιάρικα, ζητώντας όποτε μου γουστάρει τις αγκαλιές και τα χάδια.

Εστω κι αν μείνω μόνο θα εξακολουθώ να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια...κρατώντας πάντα τη απόσταση ασφαλείας. Μμιιαααοουυ...

"Η παραπλάνηση της σκέψης, της συννενόησης και της φαντασίας"

- Απορίες λογικές ανάλογες - κλείσε τα μάτια και αφουγκράσου για λίγο, τα λόγια των άλλων, των διάφορων ανθρώπων που υπάρχουν στη ζωή σου.
Ακουσε τους προσεχτικά, συγκεντρωμένα έστω και με τα μάτια κλειστά.

Αφουγκράσου.

Τώρα προσπάθησε να περιπλανηθείς μέσα στις λέξεις, δεν έχει σημασία αν δεν καταλαβαίνεις τι λεν οι λέξεις τους...κάνε μια υπόθεση ή ένα σενάριο, βάλε λίγη φαντασία ...σαν το αλάτι στο ψωμί, βάλε το δικό σου χρώμα κάνε το δικό σου με δικά σου λόγια.

Τώρα αναρωτήσου: "όλη μας η ζωή είναι φτιαγμένη από λόγια "φαντασιοποίητα", από υποθέσεις που η δική μας φαντασία έχει περιπλανηθεί? Πιστεύεις αρκετά στη δική σου φαντασία έτσι ώστε να μπορείς να περιπλανηθείς? Κι αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς...έχεις χαθεί στα πιο στενά μονοπάτια?
Εχει γίνει η φαντασία που έφτιαξες αληθινή? Είναι η αληθινή ζωή που τώρα ζεις?

??????????????????????????????????????????????????????????????????



ΥΓ. είμαι φαντασιόπληκτη χωρίς να έχω πλήξη στη φαντασία μου!

Ανώνυμα

"πες μου για τις σταγόνες νερού που σμίγουν και για τα καταραμένα μυαλά που κουβαλάς"

...Η ζωή μου, αχ και να'τανε ποτάμι, να με πάρει, να με ταξιδέψει, να φουντώσει και να φουσκώσει, να πλημμυρίσει κι η καρδία μου από αγάπη και όταν φτάσει εκείνη ώρα να ξεχυθεί στη θάλασσα και να γίνει ένα το γλυκό με τ'αλμυρό.

Μια σταγόνα αγάπης στο ποτήρι σου θα ρίξω, για να αντέξει τη ζωή. Για να αντέξει η καρδιά το πάθος και η ψυχή το βάθος. Και όταν η σταγόνα γίνει θάλασσα απ' τον ιδρώτα του έρωτα, θα το δεις, θα ανακαλύψεις την κρυμμένη μοναξιά σου.

Στα σκαλοπάτια της ζωής μου κάθομαι κι περιμένω, δεν θ' ανέβω άλλα έχω κουραστεί. Σαν κάποιος να μου φώναξε..."Παράτα με"... δεν γυρνάω να δω...ξέρω.."Σε παρατάω" λέω στον εαυτό μου και φεύγω απ' τα σκαλοπάτια μου.

Παρίσι

Με μια νερομπογιά προσπαθώ να ανακαλέσω το παρελθόν να βρεθούμε μαζί ξανά εκεί, να ανεβούμε τα σκαλιά της Παναγιάς των Παρισίων και με θέα τον πύργο να φιληθούμε νοερά...