Στα Σύννεφα

...αφού βλέπεις τις λεπτομέρειες γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να τις χαρεί? Σ' αυτές θα βρεις ένα αλλιώτικο κομμάτι της ζωής σου, θα γνωρίσεις ένα άλλο κόσμο. Δες πέρα απ' αυτό που βλέπουν τα μάτια σου, άνοιξε την καρδιά σου, μην την κλείνεις με αδιάβροχο αλουμίνιο, έτσι ούτε εσύ ούτε οι άλλοι βλέπουν την καρδιά σου. Γι' αυτούς γίνεσαι άκαρδος. σκληρός, ένα κομμάτι ανθρώπινου κρέατος που περπάτα χωρίς να ζει, χωρίς να νιώθει και χωρίς να ελπίζει. Κι εσύ γίνεσαι το ζόμπι των παραμυθιών που κυνηγά με μανία να εκτελέσει μια εντολή ή ένα όνειρο βρέξει χιονίσει. Τα όνειρα από μόνα τους είναι πολύ όμορφα για να σε μετατρέψουν σε ζόμπι.
Κυνήγησε τα και μην αυτεγκλωβίζεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά για να βγεις από το φαύλο κύκλο που έχεις μπλεχτεί. Αναγνώρισε τον εαυτό σου και το πρόβλημα που σ' έριξε στη ρουφήχτρα κι όλα θα αλλάξουν...

Θέλω αλλά δεν θέλω: η αρχή της σχιζοφρένιας!

Νιώθω να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της νιότης μου δυο-δυο και να βλέπω τη ζωή μου να περνά σε mode fast-forward από μπροστά μου. Τα χέρια μου ρυτίδωσαν και η καρδιά μου μάτωσε από τον τοματοχυμό. Οι μαύροι κύκλοι στα πρησμένα μου μάτια...σημάδι εμφανές χιλιάδων καθαρισμένων κρεμμυδιών σε συνδυασμό με γοερό κλάμα. Τα αυτιά μου κουράστηκαν να σ' ακούν να λες " θέλεις να μείνουμε για πάντα παιδιά?"

......το πιο πάνω γράφτηκε σε μια κρίση πανικού μετά από 2 εβδομάδες ζωής...μακριά από γονείς, φίλους και λοιπά γνωστά πρόσωπα. Θέλω να μείνω παιδί...χωρίς να πάθω νευρικό κλονισμό!!!!!!!!!!!! αλλά όπως πάντα υπερβολική που είμαι πνίουμε σ'ενα ποτήρι νερό!!!

Υπτάμενες Αναλαμπές

Μακάρι να μπορούσα να δω πέρα από τη θάλασσα...ή έστω ν' αγγίξω με τις μύτες των ποδιών μου το βυθό της...


Να κάνω ένα μακροβούτι.... νιώσω τα παγωμένα νερά της να ξυπνούν το τεμπελιασμένο μου κορμί.
Και αφού θα έχω πάρει τη δύναμη του βυθού της... θα πάρω και φως απ' τον ήλιο και λίγο σύννεφο να γίνω παραμύθι.

Μα μένω μόνο απ' έξω...να αγναντεύω.... να κοιτάζω απ' το παράθυρο με μάτια γουρλωμένα την απέραντη ομορφιά της και με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν.....