Wednesday 19 September 2007

Ανώνυμα

"πες μου για τις σταγόνες νερού που σμίγουν και για τα καταραμένα μυαλά που κουβαλάς"

...Η ζωή μου, αχ και να'τανε ποτάμι, να με πάρει, να με ταξιδέψει, να φουντώσει και να φουσκώσει, να πλημμυρίσει κι η καρδία μου από αγάπη και όταν φτάσει εκείνη ώρα να ξεχυθεί στη θάλασσα και να γίνει ένα το γλυκό με τ'αλμυρό.

Μια σταγόνα αγάπης στο ποτήρι σου θα ρίξω, για να αντέξει τη ζωή. Για να αντέξει η καρδιά το πάθος και η ψυχή το βάθος. Και όταν η σταγόνα γίνει θάλασσα απ' τον ιδρώτα του έρωτα, θα το δεις, θα ανακαλύψεις την κρυμμένη μοναξιά σου.

Στα σκαλοπάτια της ζωής μου κάθομαι κι περιμένω, δεν θ' ανέβω άλλα έχω κουραστεί. Σαν κάποιος να μου φώναξε..."Παράτα με"... δεν γυρνάω να δω...ξέρω.."Σε παρατάω" λέω στον εαυτό μου και φεύγω απ' τα σκαλοπάτια μου.

1 comment:

Elena said...

Ti wraio Koritsaki mou!! Otan exeis emneysh mas afhneis afwnous! filakia polla kai synexise na grafeis gia na agalliazoun oi psuches mas...

Elena :)